Hector en de olifanten.
Hector's olifant "Willem 4" de leider van de olifantenkudde in Afrika.
Hector werd geboren en kreeg van zijn tante een knuffelolifant. Deze knuffelolifant was al snel zijn favoriete speelgoed. Zodra Hector kon praten wilde hij alleen maar uit olifantenboekjes voorgelezen worden en naar de dierentuin. ook vroeg hij elke keer nog meer olifantenknuffels voor zijn verjaardag en Sinterklaas. Altijd als hij op zijn verjaardag mocht kiezen welk uitstapje hij wilde doen koos hij voor de dierentuin, Artis . De andere dieren interesseerde hem niet zo alleen de olifanten .....daar ging het om.
Op de lagere school gingen alle spreekbeurten en werkstukken over olifanten. Op de tekenles tekende hij alleen maar olifanten. 's Zomers wilde hij altijd naar de dierentuin om de olifanten te bekijken.
Op de middelbare school wist hij het al. Hij wilde dierenarts worden. Dan kon hij, als hij geluk had voor olifanten zorgen. ook hier gingen alle spreekbeurten en werkstukken over olifanten. Zelfs zijn spreekbeurten in het Engels en Duits hadden de olifant als onderwerp. En nog steeds elk jaar een paar keer naar Artis voor de olifanten.
Tevens was zijn interesse voor fotograferen gewekt. Het mooie was dat deze hobby gecombineerd kon worden met zijn interesse voor olifanten. Na een jaar hing zijn hele kamer vol met foto's van olifanten.
Eindelijk was het zover, Hector mocht naar de universiteit om voor dierenarts te studeren. In de kortst mogelijke tijd studeerde Hector "Cum Laude" af en was dierenarts. Alle diersoorten had hij al behandeld maar nog nooit een olifant. Wel had hij ondertussen al zoveel olifantenfoto's genomen dat hij ze in een groot olifantenfotoboek had uitgegeven.
Een paar jaar gingen voorbij, vele bezoekjes aan het olifantenverblijf volgden. Na enkele zinvolle gesprekjes met de olifantenoppassers kon Hector vrijwilliger bij Artis worden, in het olifantenverblijf. Dit was wat Hector wilde. Dit bleef hij nog jaren doen. Totdat...... Hector de kans kreeg om de beroemdste olifantenfotograaf in Afrika, die bijna met pensioen ging, op te volgen. Hector was door het dolle heen, pakte al zijn bezittingen in en verkocht zijn huis. Op weg naar Afrika, naar de wilde olifanten.
Daar aangekomen bleek dat de wilde olifanten erg schuw waren. Hector had erg veel geduld en maakte olifantenfoto's met zijn telelens. Elke dag kwam Hector een stukje dichterbij. Na enkele weken was Hector zo dichtbij dat hij zonder telelens zijn foto's kon maken. Zijn voorganger ging met pensioen en Hector stond er alleen voor. De woning van Hector was aan een goede opknapbeurt toe maar de boomstammen waarvan zijn huis gemaakt was waren te zwaar voor Hector en hij besloot zijn huis gewoon nièt op te knappen.
Weken later was Hector tot op 20 meter genaderd. Hector kon nu mooie scherpe foto's maken. Een babyolifantje leunde tegen een boom en Hector dacht: "....Nu waag ik het erop. Ik loop er heen en maak een paar mooie close-ups". Dus Hector liep er heen en zag dat het babyolifantje pijn had. Het olifantje keek Hector verdrietig aan en Hector zag dat het olifantje een grote stalen splinter in zijn voorpoot had. Hector pakte een tang uit zijn tas en bevrijdde het olifantje vat de staalsplinter. Het olifantje was helemaal gelukkig en de rest van de olifantenfamilie had staan kijken wat Hector gedaan had. Hector was de held van de olifantenfamilie.
Hector kon lezen en schrijven met de olifanten. Dat kwam mooi uit want zijn huis moest opgeknapt worden. De olifanten waren sterk en binnen een paar dagen was zijn huis, met behulp van de olifanten hersteld en zo stevig als een rots. Hector had de hele renovatie op foto vast gelegd en bracht de reportage uit in een nieuw fotoboek.
Hij ging naar Europa terug om zijn boek te presenteren maar kreeg daar te horen dat de subsidie voor zijn verblijf in Afrika was ingetrokken. Teleur gesteld ging Hector weer naar Afrika, maakte daar zijn laatste jaar af, nam nog een hoop foto's en nam afscheid van de olifanten. Het jonge olifantje kreeg de meeste aandacht en met tranen in zijn ogen gaf hij het jonge olifantje een knuffel.
Thuis gekomen bleek dat hij zijn oude baantje als dierenarts kon terug krijgen. Als troost ging Hector een paar maal per jaar naar het circus om de olifanten te kunnen zien.
....Tot hij op een dag vooraan in het circus zit en naar het olifantennummer kijkt. De olifanten liepen rondjes en de achterste olifant bleef telkens staan en keek Hector aan. Hector dacht: het zal toch niet.....
Dit gebeurde een paar maal achter elkaar.
De laatste keer bleef de achterste olifant staan en bleef Hector aankijken. Hij sloeg zijn slurf om Hector heen tilde hem van zijn stoel en......
Stampte Hector helemaal het ziekenhuis in.
En nu denken de geleerden dat het hier om een héél andere olifant gaat.
Op de lagere school gingen alle spreekbeurten en werkstukken over olifanten. Op de tekenles tekende hij alleen maar olifanten. 's Zomers wilde hij altijd naar de dierentuin om de olifanten te bekijken.
Op de middelbare school wist hij het al. Hij wilde dierenarts worden. Dan kon hij, als hij geluk had voor olifanten zorgen. ook hier gingen alle spreekbeurten en werkstukken over olifanten. Zelfs zijn spreekbeurten in het Engels en Duits hadden de olifant als onderwerp. En nog steeds elk jaar een paar keer naar Artis voor de olifanten.
Tevens was zijn interesse voor fotograferen gewekt. Het mooie was dat deze hobby gecombineerd kon worden met zijn interesse voor olifanten. Na een jaar hing zijn hele kamer vol met foto's van olifanten.
Eindelijk was het zover, Hector mocht naar de universiteit om voor dierenarts te studeren. In de kortst mogelijke tijd studeerde Hector "Cum Laude" af en was dierenarts. Alle diersoorten had hij al behandeld maar nog nooit een olifant. Wel had hij ondertussen al zoveel olifantenfoto's genomen dat hij ze in een groot olifantenfotoboek had uitgegeven.
Een paar jaar gingen voorbij, vele bezoekjes aan het olifantenverblijf volgden. Na enkele zinvolle gesprekjes met de olifantenoppassers kon Hector vrijwilliger bij Artis worden, in het olifantenverblijf. Dit was wat Hector wilde. Dit bleef hij nog jaren doen. Totdat...... Hector de kans kreeg om de beroemdste olifantenfotograaf in Afrika, die bijna met pensioen ging, op te volgen. Hector was door het dolle heen, pakte al zijn bezittingen in en verkocht zijn huis. Op weg naar Afrika, naar de wilde olifanten.
Daar aangekomen bleek dat de wilde olifanten erg schuw waren. Hector had erg veel geduld en maakte olifantenfoto's met zijn telelens. Elke dag kwam Hector een stukje dichterbij. Na enkele weken was Hector zo dichtbij dat hij zonder telelens zijn foto's kon maken. Zijn voorganger ging met pensioen en Hector stond er alleen voor. De woning van Hector was aan een goede opknapbeurt toe maar de boomstammen waarvan zijn huis gemaakt was waren te zwaar voor Hector en hij besloot zijn huis gewoon nièt op te knappen.
Weken later was Hector tot op 20 meter genaderd. Hector kon nu mooie scherpe foto's maken. Een babyolifantje leunde tegen een boom en Hector dacht: "....Nu waag ik het erop. Ik loop er heen en maak een paar mooie close-ups". Dus Hector liep er heen en zag dat het babyolifantje pijn had. Het olifantje keek Hector verdrietig aan en Hector zag dat het olifantje een grote stalen splinter in zijn voorpoot had. Hector pakte een tang uit zijn tas en bevrijdde het olifantje vat de staalsplinter. Het olifantje was helemaal gelukkig en de rest van de olifantenfamilie had staan kijken wat Hector gedaan had. Hector was de held van de olifantenfamilie.
Hector kon lezen en schrijven met de olifanten. Dat kwam mooi uit want zijn huis moest opgeknapt worden. De olifanten waren sterk en binnen een paar dagen was zijn huis, met behulp van de olifanten hersteld en zo stevig als een rots. Hector had de hele renovatie op foto vast gelegd en bracht de reportage uit in een nieuw fotoboek.
Hij ging naar Europa terug om zijn boek te presenteren maar kreeg daar te horen dat de subsidie voor zijn verblijf in Afrika was ingetrokken. Teleur gesteld ging Hector weer naar Afrika, maakte daar zijn laatste jaar af, nam nog een hoop foto's en nam afscheid van de olifanten. Het jonge olifantje kreeg de meeste aandacht en met tranen in zijn ogen gaf hij het jonge olifantje een knuffel.
Thuis gekomen bleek dat hij zijn oude baantje als dierenarts kon terug krijgen. Als troost ging Hector een paar maal per jaar naar het circus om de olifanten te kunnen zien.
....Tot hij op een dag vooraan in het circus zit en naar het olifantennummer kijkt. De olifanten liepen rondjes en de achterste olifant bleef telkens staan en keek Hector aan. Hector dacht: het zal toch niet.....
Dit gebeurde een paar maal achter elkaar.
De laatste keer bleef de achterste olifant staan en bleef Hector aankijken. Hij sloeg zijn slurf om Hector heen tilde hem van zijn stoel en......
Stampte Hector helemaal het ziekenhuis in.
En nu denken de geleerden dat het hier om een héél andere olifant gaat.
Hector's olifant "Willem 4" de leider van de olifantenkudde in Afrika.
Kleurplaat.